India - dag 17: zaterdag 3 augustus 2019

Al om 06.00 uur aan het onbijt, want we moeten het vliegtuig halen. De bus rijdt op de afgesproken tijd voor, met weer een andere tour guide. In totaal drie mensen inclusief chauffeur om een gezin van vier naar het vliegveld van Delhi te brengen, het lijkt wat overdone….

Het vliegtuig komt laat binnen, en met een vertraging van vijf kwartier vertrekken we uiteindelijk naar Bengaluru (voorheen Bangalore), waar we zullen overstappen op de vlucht naar Male op de Malediven. Vanwege de vertraging is het maar de vraag of we de overstap kunnen halen, want we hebben nog maar 45 minuten. Liesbeth spreekt direct na vertrek de purser aan. Die verzekert ons dat hij aan de connecting flight laat weten dat wij eraan komen en dat zelfs het vliegtuig op ons zou wachten. Liesbeth gelooft het niet helemaal omdat Indiërs wel vaker wenselijke antwoorden geven. Wij landen en hebben nog precies 10 minuten totdat wij gaan boarden maar wij moeten nog door de douane. En inderdaad direct als wij het vliegtuig verlaten staat daar iemand die vraagt of wij naar Male gaan. Wij moeten even in de slurf wachten en dan blijken er nog 8 andere mensen te zijn die ook naar Male moeten. Onze namen staan op een lijstje en hup achter hem aan. In India is veel verborgen werkloosheid, dus veel extra (in onze ogen onnodige) controles. Maar er is een hoge pief die ingrijpt: zij moeten naar Male dus geen controle. De douane gaat snel. Maar de scan is lastiger, ze vallen over alle kabels van de iPhone die Aldo in zijn tas heeft zitten. Maar wij mogen door na een extra controle. Als wij bij de gate aankomen gaan wij direct boarden. Yes wij hebben de vlucht gehaald! Nu maar hopen dat onze koffers deze transfer ook gehaald hebben.

Het vliegveld van Male blijkt heel klein, en na passeren van de douane en weer een stempel in het paspoort, pikken wij de koffers van de band. Wat fijn dat die er zijn. Wij lopen naar de balie van ons resort, het Adaaran Club Rannalhi op het zuidelijke Male atol. In de hal staan tientallen kleine balies van evenzovele resorts in deze archipel. Later lezen we dat de Malediven uit 29 atollen bestaat, en dat zo’n 90 van de 1.200 eilanden toeristische accommodaties hebben. Na 10 minuten wachten worden we naar een boot begeleid (wij zijn de enigen die naar dit resort gaan) en varen met gezwinde spoed in 45 minuten naar ons nieuwe onderkomen voor de komende vijf dagen.

Daar aangekomen worden wij begeleid naar onze watervilla. Groot is onze domper als blijkt dat ze naast ons huis aan het verbouwen zijn en wij dus uitkijken op een bouwplaats. Zijn ze helemaal gek of zo. Wij terug naar de receptie: “this is not what we expected”. En inderdaad excuses; nu kunnen ze niets voor ons doen, maar morgen krijgen wij een ander huisje veel verder van de bouwput. Helemaal prima. Er wordt ons nog een worst voorgehouden die ze zelf “a five star solution” noemen. Ze proberen ons om te boeken en te upgraden naar een ander resort eiland, maar dat blijkt uiteindelijk niet te lukken. Maakt niet uit, wij zijn nu tevreden.

Even douchen en daarna diner, wat in buffetstijl is. Wij hebben een vaste tafel aan de buitenkant, uitkijkend over zee, helemaal prima. Niet te laat naar bed.

India - dag 18-21: zondag 4 tot en met woensdag 7 augustus 2019

De dagen vullen zich met relatief vroeg op staan, ontbijten, uitkijken over zee, snorkelen (een keer ook met een boot), zwemmen, zonnen, lezen, mensen kijken en becommentariëren, lunchen, repeat, diner, sterren kijken etc. Aldo neemt de laatste massage van de vakantie en Liesbeth koopt een mooie aquamarijn steen die zij thuis in een ringzetting laat plaatsen. Storm en Aldo gaan ook scuba diven, en Jip huurt een jet ski. Het is hier prachtig en je krijgt echt een Bounty eiland gevoel. In zee zijn prachtige vissen te zien, waaronder haaien in diverse soorten (naar verluid niet gevaarlijk), roggen, papegaaivissen, Nemo’s, octopussen, kreeften, etc. Alleen het koraal is grotendeels dood, dus weinig plantenleven.

In de wereld is het komkommer nieuws zoals altijd in de zomervakantie, met als hoogtepunt de promoreis van Sylvie Meis naar een resort hier op de Malediven (prijzen per nacht > USD 8.000). Zij moet in opdracht van een Duitse reisorganisatie in vijf dagen een aantal filmpjes maken en online posten, en schrijft daarbij dat het hard werken is en zeker geen vakantie. De doorsnee Nederlander begrijpt dat niet, en door dit “Yvonne Jaspertje” wordt ze afgemaakt in de pers.

India - dag 16, vrijdag 2 augustus 2019

Na een goede nacht in een iets te zacht bed en een goed ontbijt gaat Aldo naar de laatste excursie van de reis, een bezoek met gids aan het fort van Bikaner, waar we gisteren al langsreden. Liesbeth en de jongens hebben wel genoeg stenen gezien en blijven in het hotel.

We lezen op een nieuwssite dat ergens in Noord-India een tijger is doodgeknuppeld door boze inwoners van een dorpje, omdat de tijger een van de inwoners zou hebben gedood. Er zijn vier mensen opgepakt omdat het doden van een tijger een misdrijf is in India. Later lezen we dat de tijgerpopulatie in India is verdubbeld in de afgelopen 12 jaar, dat is dan weer goed nieuws.

De tour door het fort vindt Aldo de moeite waard, al is de gids wat stroef. Op de terugweg naar het hotel vertelt de gids dat het reisburo het beter vindt als we eerder naar de luchthaven gaan voor onze vlucht naar Delhi. De vlucht vertrekt volgens schema om 14.50 uur, zodat we naar onze eerdere calculatie rond 13.15 uur uit het hotel zouden moeten vertrekken. Tijd genoeg nog voor een lunch, want de luchthaven heeft geen faciliteiten op dat gebied, er zijn slechts drie gates. Maar volgens het reisburo is vertrek om 12.15 uur beter, gezien de onzekere weersomstandigheden. De hotelmanager vindt dat echter een onzinadvies en belt met onze driver Rakesh. Uiteindelijk vertrekken we gewoon om 13.00 uur, na de lunch, en blijkt er niets aan de hand. We nemen afscheid van Rakesh, die vandaag doorrijdt naar zijn gezin in de buurt van Jaipur en dan drie dagen thuis is voordat zijn volgende tour begint.

De luchthaven blijkt heel klein en kneuterig, wel leuk om mee te maken. Het inchecken duurt wat langer omdat we dus overgewicht hebben; op deze vlucht is slechts 15 kg per persoon toegestaan en we hebben in totaal 14 kg teveel. Dat wordt dus bijbetalen, maar dit wisten we al in Nederland. Extra kosten zo’n EUR 100; ontwikkelingshulp zullen we maar zeggen.

Het vliegtuig landt mooi op tijd in Bikaner en wordt door brommers begeleid naar de standplaats. Het is een soort Fokker met twee turboprops, een ATR 72-600 (never heard of). We moeten een stukje over de tarmac lopen naar het toestel, en zien ondertussen dat de koffers met een tractor naar het vliegtuig worden gebracht. We taxiën naar het andere einde van de luchthaven en passeren een rijtje straaljagers. De gids had ons al verteld dat de start- en landingsbaan wordt gedeeld met het naastgelegen militaire vliegveld. Dat klopt inderdaad: voordat wij vertrekken stijgen eerst twee straaljagers met donderend geraas op. Nog niet eerder meegemaakt!

De vlucht zelf gaat van een leien dakje, en vijf kwartier later staan we weer in Delhi, waar de rondreis begon. Even lijkt het alsof Storm’s koffer niet is meegekomen, maar die blijkt op een aparte band voor “ oversized baggage” terecht gekomen. De vertegenwoordiger van de reisorganisatie staat al weer te wachten met het bordje “Mr. Wischhoff & Family”, en we rijden met een iets grotere bus in ruim een uur door het hectische verkeer naar het inmiddels vertrouwde hotel The Manor. Storm blijkt de weg beter te weten dan de buschauffeur.

Tot aan het diner spelen we Boonanza, wat al weer een paar jaar geleden was en wat moeite kost om de regels onder de knie te krijgen. Het diner was weer uitstekend. We bestellen tot slot vast ons ontbijt van morgen, want we vertrekken al om 06.30 naar het vliegveld voor de reis naar Male op de Malediven, het derde en laatste deel van de vakantie.

De rondreis zit er op. Dag India, met je mooie kleuren, lawaai, heerlijke eten, inefficiëntie, vriendelijke bevolking, kunstschatten, en doldwaze weggebruikers. We komen misschien nog eens terug, niet als toerist maar als ondernemer.